Dr. Moller / Achtergrondinformatie / Geschiedenis

In 1938 startte broeder Paulo met een Jonge Wacht afdeling. In de parochie bestond toen al de verkennerstroep ‘Sint Leonard’, maar die was in die jaren nogal elitair. De Jonge Wacht was minder deftig.
In de oorlogsjaren werd alle jeugdwerk officieel verboden door de Duitsers. Paulo draaide met zijn Jonge Wacht in het geheim door en na de bevrijding kwam de afdeling weer bovengronds.

In juli 1945 besloten de Nederlandse bisschoppen dat voor katholiek jeugdwerk alleen verkennerij in aanmerking komt. De leiding van de Jonge Wacht Sint Lambertus-afdeling is hoogst ongelukkig met dit besluit van de bisschoppen, maar moet er zich in schikken. Er wordt contact opgenomen met de staf van de Sint Leonard en twee vaandrigs komen instructie geven in de verkennerstechnieken en verdere zaken die met de verkennerij te maken hebben.
De Lambertus had nogal wat leden en dus werd besloten meteen twee troepen te beginnen. Op 13 mei 1946 werden in een vergadering op de pastorie de namen Mgr. Sweens en Dr. Moller goedgekeurd.

De eerste drie verkenners werden geïnstalleerd op 21 mei 1946 door hopman van Eindhoven van de Sint Leonard. Op 28 mei, 4 en 18 juni van dat jaar volgden telkens 3 installaties. Zo waren er dus 12 geïnstalleerde verkenners, maar de staf was nog niet zo ver. Op 26 juni 1946 was het dan zo ver; de beide troepen werden officieel opgericht en de stafteams geïnstalleerd.

Van 3 tot 10 augustus 1946 werd het eerste zomerkamp gehouden van de Mgr. Sweenstroep en van 10 tot 17 augustus van de Dr. Mollertroep. Beide kampen werden gehouden in Son. De staf had nog geen kamperkenning. Ze mochten wel een verlengd weekend houden. Paulo loste het op door na enkele dagen het verlengde weekend voor gesloten te verklaren en meteen een nieuw verlengd weekend te proclameren.

In feite waren het twee troepen met één staf. Er werd nogal eens gewisseld. In 1947 gingen de Kieviten van de Dr. Moller en bloc over naar de Mgr. Sweens. Na het zomerkamp van 1949 werden de troepen samengevoegd: de Dr. Mollertroep met 5 patrouilles.

Er waren dus nog twee troepen in de parochie, namelijk de Sint Leonard en de Dr. Moller. De staven hadden onderling wel contact, maar tussen beide troepen was toch wel rivaliteit. Dat verdroot sommige lieden zeer. Er werd veel vergaderd en gepraat en geruzied. Men vond elkaar tenslotte. De beide troepen zouden in één groep bijeen gebracht worden.
Meteen een nieuw probleem: de verkennersdas. Sint Leonard droeg sinds jaar en dag trots een zwarte das en Dr. Moller met evenveel verve een paarse. Nu zouden alle verkenners van het Westend dezelfde das moeten dragen. Natuurlijk waren we broeders verkenners, maar wij wilden die zwarte lap van Sint Leonard niet en omgekeerd zag Leonard ons boetvaardig paars niet zitten. In 1952 werd besloten tot een nieuwe das. Een Schotse ruit, de Hunting Stewart. Die dragen we nog en hopelijk met ere.

Eind zestiger jaren had Sint Leonard stafproblemen. Het bleek niet mogelijk voldoende vakbekwame stafleden aan te trekken. De verkenners en twee stafleden van Sint Leonard gingen over naar de Dr. Moller en werden daar broederlijk opgenomen. Helaas was de welpenhorde van Sint Leonard eerder omgezet in de ‘Smurfclub’ door een kapelaan die meende dat de tijd van geüniformeerd jeugdwerk voorbij was.

In de loop der jaren werd het werkterrein van de Dr. Moller, dat vroeger beperkt was tot de parochie H. Margeretha Maria, uitgebreid met de Petrus en Paulusparochie, waartoe ook de Blaak behoort.

Tot de zomer van 1990 kon de Dr. Moller met recht de Dr. Mollertroep genoemd worden. De blokhut herbergde tot op dat moment namelijk maar één speltak: de verkenners. Na de zomervakantie mochten we Dr. Mollertroep voor het eerst Dr. Mollergroep noemen. Na 44 jaar alleen verkenners gedraaid te hebben, werd de Dr. Moller uitgebreid met een welpenhorde. Het werd een groot succes; tot op de dag van vandaag heeft de horde bijna voortdurend het maximum aantal leden geteld.
Door deze uitbreiding veranderde er een hoop. Er kwam een tweede stafteam, de blokhut werd van nu af aan gedeeld met een andere speltak, de kader-/redactiehoek (rechtsachter) werd omgebouwd tot welpenmagazijn en er werd een nieuw soort overleg in het leven geroepen, het V.W.O. (= Verkenners Welpen Overleg).
Ook veranderde er van alles op het bestuurlijk niveau. De groep werd omgevormd tot stichting, aangezien dit een betere rechtspersoon bleek te zijn dan de vereniging. Vervolgens werd er een bestuur gevormd. Er zijn een aantal jaren overheen gegaan, totdat alles tot in de puntjes was geregeld. Al met al was het een hele uitdaging.
Meer informatie over de structuur van de groep is terug te vinden op de pagina De stichting

In 1995 was er opnieuw een heuglijk feit. Vijf jaar na de oprichting van de welpenhorde, ontmoette een derde speltak het daglicht: de bevers. Deze speltak die op zaterdag haar plaatsje heeft gevonden tussen het welpen- en het verkennersprogramma, draait ook goed. Organisatorisch hoefde er met de oprichting van de beverspeltak niet veel meer te veranderen, daar had de eerste uitbreiding al voor gezorgd. Alleen de naam V.W.O. had geen bestaansrecht meer en heet tegenwoordig dan ook gewoon groepsoverleg.

In de periode na 1995 werd erover nagedacht op welke manier de groep het beste uitgebreid kon worden. Staan meisjes het hoogst op het verlanglijstje, zodat de verschillende speltakken gemengd kunnen gaan draaien? Of is het interessanter om eerst een explorertak op te richten?
Uiteindelijk is het dat laatste geworden. In het seizoen 1998 – 1999 werd de oprichting van de explorertak voorbereid. Er werden leden, stafleden en middelen geworven en er werd naar een plekje gezocht in de blokhut voor een eigen explorerhok. Ook werd bedacht op welk tijdstip de explorers het beste konden gaan draaien. Zij draaien nu ’s avonds, nadat de verkenners zijn vertrokken.

Het seizoen 2000 – 2001 brengt een nieuwe mijlpaal in de inmiddels 55-jarige geschiedenis van de Dr. Moller. De groep staat vanaf nu ook open voor meiden. Dit betekent dat alle speltakken gemengd gaan draaien.
Om de naamgeving van Scouting Nederland aan te houden, veranderen er twee speltakken van naam. De welpen worden esta’s en de verkenners worden scouts. Omdat bij het oprichten van de explorers de mogelijkheid van gemengd draaien open was gehouden, had deze speltak de naam gekregen die hoort bij een gemengde groep. Wat de bevers betreft, week de groep vanaf het begin af van de naamgeving. Bevers zijn eigenlijk ook meisjes.

De verkenners van vóór 1963 hebben nog de beste herinneringen aan het hoofdkwartier op de zolder van de St. Thomasschool aan de Ringbaan West, tegenwoordig de Zuidwester geheten. Het was een mooi H.K. In het midden een behoorlijke ruimte voor spel en instructie. Aan twee kanten ingewikkelde bouwsels van 8 patrouillehoeken, stafkamertje en stamhut. De laatste werd in 1953 omgedoopt tot ‘kní»pekaomerke’ toen daarin uren Smyrna geknoopt was om de Romereis 1953 te bekostigen. Henk Potters maakte er schilderingen. Gedeeltelijk konden die later overgebracht worden naar de blokhut.

Bij gelegenheid van het 20-jarig bestaan van de verkennersbeweging in Tilburg in 1950 werd een tentoonstelling gehouden. Daarop was o.a. een miniatuur te zien van de patrouillehoek van de Herten, gemaakt door Jan Meyer. Toen de Herten later in de blokhut een patrouillehoek moesten maken, werd het miniatuur weer in het echt nagebouwd. Het werkstuk van Jan Meyer hangt er nog steeds.

Voor buitenmiddagen werd gebruik gemaakt van een stuk bos van de familie Pulskens aan de Gilzerbaan. Daar werd in de jaren vijftig een bescheiden blokhut gebouwd. De gemeente zette een streep door de rekening. Vanwege het hoogspoor moest het Bels Lijntje worden verlegd. Dat ging dwars over het terrein van Pulskens. Goede raad was duur. Dhr. en mevr. Wouters losten het probleem op door een perceel bos beschikbaar te stellen. Daar verrees in 1957 een grote blokhut met keuken, hal, stafkamer, speelruimte, patrouillehoeken en magazijn. Hard is er gewerkt door diverse vaders.

Na de verbouwing van de school in 1963 waren we de zolder kwijt. We kregen een kamer in het Rex-theater. Later verhuisden we naar de Smurfzolder boven de huishoudschool (nu wijkcentrum). Antoon van Hest heeft er nog jaren op woensdagavond in de wintermaanden gedraaid. In de zomermaanden gingen we ook op woensdagavond al naar de blokhut. In 1980 werd gestopt met de woensdagavond bijeenkomsten. De verkenners zijn nu alleen op zaterdagmiddag in en om de blokhut actief. Sinds 1990 wordt de blokhut ook gebruikt door andere speltakken.

Op dinsdag 1 augustus 2000 stierf de heer Wouters. Daarmee verloor onze scoutinggroep haar beschermheer en een trouwe vriend.
De belangeloze weldaad van de heer Wouters en zijn echtgenote, mevrouw Wouters - de Rooij, heeft ruim veertig jaar aan lachende kinderen mogelijk gemaakt. Een dergelijke waardevolle bijdrage aan de Tilburgse gemeenschap dwingt bewondering af. Groot respect, dank en de heer Wouters blijven in ons geheugen dan ook ineengestrengeld.

Verkennerij was vroeger herkenbaar aan de hoed, de stok, korte broek en kousenflossen. De stok die we tot dan nodig meenden te hebben o.a. om dolle honden af te weren (alsof het daar zo vol mee liep) werd in de vijftiger jaren afgeschaft. Bij de Romereis 1963 werd de verkennershoed vervangen door een zwarte baret.
De korte broek – en daarmee ook de kousenflossen – legde het loodje in 1977. Alle andere verkennerstroepen hadden al jaren eerder een lange broek aangetrokken. Het werd een bruine ribbroek.
Ook de bruine ribbroek is inmiddels weer verdwenen. Een vijftal jaren hebben we de officiële scoutingbroek gedragen. Dit was een blauwe katoenen broek met veel zakken. Toen echter Scouting Nederland koos voor een andere stof, die duidelijk minder stevig was dan de oude stof – de stevigheid is een heel belangrijk criterium voor een goede verkennersbroek – zijn de verkenners overgestapt op de alledaagse blauwe spijkerbroek.